يوميات فى زمن الكورونا

طول عمرى بحضر افلام ومسلسلات بيكون فيها احداث لاوبئه ، لكن انا كنت دايما متخيله ان كل حاجه بتقف والناس بتوقف شغل وكله بيقعد ف البيت والحياه كلها بتقف ... 

 لكن جه الوقت وعشت انا جوا الزمن دا  واكتشفت شويه حاجات صغيرين ، ان الحياه ما وقفتش وكله بيعيش او على الاقل ف مدينتى الصغيره ، وان مش كل الناس ودوده ،وان اكل العيش واللقمه اللى محتاجها البيت اهم الف مره من اى وباء .

كل رب اسره كل ست عامله .. بتنزل للشغل لان اصحاب رؤس المال مش هيدو حد فلوس لمجرد الصدقه . 

وان ظهر اسواء نوع من الافراد ،الاستغلالين . 

وان رغم ان الاطباء والممرضات والمتطوعين بيساعدو المرضى المصابين الا ان الشعب بقى ما يحترمهمش وبيعاملوهم على انهم الفيروس نفسه وان اى حد يقرب منهم هيموت ، رغم انهم هما خط الدفاع الوحيد اللى عندنا . 

وحاليا كل اللى علينا دلوقت اننا ندعى ندعى  لكل اللى محتاج دعاء .. ندعى للجميع بالرحمه عايش او لا .